رویکرد فکری دانشجویان برونگرا و درونگرای معماری در فرآیند طراحی و راهبردهای آموزشی آن

برای برقراری تعامل خوب میان استاد و دانشجویان معماری در کارگاه طراحی، توجه به ویژگی‌های شخصیتی دانشجویان اهمیت زیادی دارد. تفاوت در ویژگی‌های شخصیتی هر دانشجو روش‌های آموزشی متناسب با هر یک از آنها را می‌طلبد. بعضی از استادان معماری به­طور ضمنی و تجربی به گوناگونی طبع و تفاوت شخصیت­ها در هر دانشجو توجه دارند، اما برخی دیگر از یک قاعده در گفت­وگو و خط­ کشیدن برای همه­ دانشجویان استفاده می­کنند. در این مقاله یکی از ویژگی‌های مهم شخصیتی دانشجویان معماری؛ یعنی برونگرایی و درونگرایی به­عنوان دغدغه­ای مهم در تفاوت آموزش هر یک مطرح شده است. هر انسانی درجه­ای از برونگرایی و درونگرایی را دارد و در طیفی میان برونگرایی مطلق و درونگرایی مطلق قرار می­گیرد؛ اما به­دلیل غلبه­ قابل توجه یکی بر دیگری، به او نسبت برونگرا یا درونگرا داده می­شود. پرسش بنیادی آن است که «برونگرا یا درونگرا بودن دانشجوی معماری چه اثری در فرایند طراحی او خواهد داشت و استاد معماری در آموزش هر یک چگونه باید عمل کند؟». روش تحقیق این مطالعه توصیفی، تطبیقی و تحلیلی بود. در این پژوهش با تکیه بر مطالعات کتابخانه‌ای، ویژگی‌های شخصیتی دانشجوی برونگرا و درونگرا برشمرده و مشخص ­شد که هر یک از این ‌دو گروه چه رویکرد فکری­ای در یادگیری طراحی و پیشبرد طرح روی میز دارند و چه آموزش­هایی طلب می­کنند. هدف این پژوهش کمک به استاد معماری برای هدایت بهتر کارگاه طراحی معماری با توجه به فرضیه­ تفاوت رویکرد یادگیری طراحی دانشجویان در دو تیپ شخصیتی برونگرا و درونگرا بود و نتیجه­ مطالعه به جدولی از این تفاوت­ها ختم ­شد. با توجه به افزایش دانشکده­های معماری در سال­های اخیر و نیاز به استفاده از استادان جوان، تحقیق و نگارش چنین مباحثی ضروری می­نماید تا در اختیار آنان قرار گیرد.